Prachtig was de zonsopgang vanmorgen! De nevelen golfden over de weilanden en de warmrode zon liet zijn stralen glijden over de nieuwe dag. We zijn in de overgangsfase van de vrije, ‘laat-maar-waaien’ zomer naar het voorbereiden voor de winter. De nacht gaat het spoedig in lengte winnen van de dag. De natuur bereidt zich voor op een periode van rust.
Ik vind dat zo’n mooi beeld! De herfst is de periode van het weer naar binnen gaan na een buitenperiode. Letterlijk, door het binnen weer fijn en gezellig te maken omdat het buiten donker wordt. Misschien ben je zomerspul aan het opruimen en maak je de tuin winterklaar. Maar juist de beeldspraak is hierin zo mooi. Het naar binnen gaan, bij jezelf te rade gaan. Na een zomer van vakantie, terrasjes en veel op pad zijn veel mensen in de herfst meer op zichzelf. In de natuur gaat het dan over loslaten; de bomen laten hun blad los en planten verdorren. De kern blijft echter behouden: de boom laat blad los zodat hij in de winter niet bevriest en de plant geeft het zaad door. Dus naar binnen keren om stil te staan bij de kern en los te laten wat niet langer dienstbaar is. Hoe mooi!
Het loslaten wat voor mij tastbaar is vandaag gaat over mijn jongste zoon. Hij wordt 4 en is vandaag voor het laatst op de kinderopvang. Hij wordt groot; heel cliché maar het gaat snel. Steeds vraagt hij me weer wat meer los te laten, met als kern dat hij uiteindelijk zelfstandig door het leven wil gaan. Dat is best moeilijk, mijn kleine mannetje wat niet langer klein is en overdag naar school zal gaan. Niet meer de momentjes thuis waarin we samen waren, boodschappen deden en plezier hadden. Het loslaten is vaak een pijnlijk proces. Ik zal hem missen. En tegelijk ontstaat er ruimte, meer tijd overdag waarin ik nieuwe dingen kan ontwikkelen en uitwerken. Daar kijk ik naar uit. Maar gelukkig is er eerst nog de herfstvakantie ❤️!
